In een afgelegen uithoek van India, met name in het dorp Komparu in de staat Karnataka, ontvouwde zich een vreemd verhaal, anders dan in welk ander jungleverhaal dan ook. Het was een verhaal waarin instinct en lot, angst en stilte, en honger en vrijheid samengingen.
Het verhaal begon met een natuurlijke achtervolging: een hongerige luipaard achtervolgde een vluchtende hond op zoek naar een hapje om zijn knorrende maag te stillen. In een moment van wanhoop vond de hond een smal raam dat naar een kleine badkamer leidde en sprong erin, op zoek naar veiligheid. De luipaard volgde hem onmiddellijk… maar de deur viel achter hen beiden dicht! Ze bevonden zich opgesloten in een smalle kamer, nauwelijks breed genoeg om te ademen.
En toen kwam de verrassing…
De hond zat stil in zijn hoek, blafte niet en bewoog niet, alsof hij zich realiseerde dat stilte zijn enige manier van overleven was. De luipaard, het hongerige roofdier, zat tegenover hem met een griezelige kalmte. Hij sprong niet op en brulde niet, maar leek zijn eetlust volledig te hebben verloren.
