Vanaf het moment dat ze geboren werd, zei iedereen dat kleine Emma Carrington nooit een stap zou zetten. Artsen noemden het een” wonder ” dat ze überhaupt had overleefd nadat een traumatische geboorte haar van de taille naar beneden verlamd had gelaten. Haar vader, Alexander Carrington, een van de rijkste tech-investeerders in het land, spaarde geen kosten. Specialisten, privéklinieken, geavanceerde behandelingen-allemaal om zijn dochter een kans te geven. Maar jaar na jaar waren de resultaten hetzelfde: Emma ‘ s benen bleven stil, levenloos, alsof ze helemaal van iemand anders waren.
Tegen de tijd dat Emma vier werd, was Alexander gestopt met hopen. Hij hield fel van haar, maar hij had de droom begraven om haar ooit door de gangen van hun uitgestrekte landgoed te zien rennen. Zijn leven werd een zorgvuldige balans tussen het opbouwen van zijn rijk en het beschermen van Emma tegen verdere hartzeer.
En toen kwam Sophie.
Niemand wist echt veel over haar, behalve dat ze kwam met gloeiende aanbevelingen en een onconventionele CV. Alexander had alleen ingestemd met haar in te huren omdat zijn vorige oppas abrupt was gestopt, en Sophie was de enige die op zo ‘ n korte termijn beschikbaar was. Ze droeg niet het gebruikelijke stijve uniform; in plaats daarvan droeg ze zacht katoen en sneakers, met een warmte in haar ogen die de koude marmeren muren van het Carrington mansion leek te smelten.
Vanaf dag één negeerde Sophie de starre regels die de vorige kindermeisjes hadden gevolgd. Ze zat op de vloer met Emma, schilderde met haar, zong met haar. Ze behandelde Emma niet alsof ze kwetsbaar porselein was — ze behandelde haar als een klein meisje met meer potentieel dan iemand durfde te geloven.
Op een middag, een week in haar nieuwe baan, deed Sophie iets wat niemand ooit eerder had gedaan.
Alexander was net terug van een zakenreis en stapte rustig de zonovergoten speelkamer binnen. Wat hij zag, deed hem bevriezen in de deuropening.
Sophie lag op haar rug op de grond, Emma boven haar vasthoudend, het kleine meisje krijsend van het lachen. Maar het was niet alleen dat — Sophie ‘s handen waren niet onder Emma’ s armen zoals je zou verwachten. Ze ondersteunden haar benen. En Emma schopte.
Het waren geen volle, gecoördineerde schoppen, maar het waren bewegingen — bewegingen die Alexander nog nooit eerder in de benen van zijn dochter had gezien.
“Wat ben je aan het doen?”vroeg hij scherp en stapte de kamer binnen.
Sophie keek op, kalm maar stevig. Ze helpt haar benen te voelen. Ze moet ze vertrouwen.”
De volgende dagen keek Alexander Naar Sophie als een havik. Ze deed niets roekeloos, maar ze was volhardend. Ze liet Emma bij het aanrecht staan terwijl ze haar omhoog hield. Ze plaatste speelgoed net ver genoeg dat Emma moest reiken, balancerend met Sophie ‘ s zachte steun. Ze begon zelfs kleine, speelse “wandel” spelletjes op het gazon, waarbij Sophie Emma ‘ s voeten stap voor stap in het gras bewoog.
En toen deed Sophie iets waardoor Alexander ‘ s adem viel. Langzaam liet ze los.
Emma wankelde … maar viel niet. Ze bleef bewegen, kleine vastberaden voeten stampend op het ritme, haar ogen gericht op Sophie ‘ s bemoedigende glimlach. De menigte begon het te merken. Het applaus begon, eerst zacht, maar werd luider naarmate meer mensen beseften wat er gebeurde.
Tegen de tijd dat het lied eindigde, had Emma meer dan zes meter gelopen zonder steun.
