Elke maand vraagt Cisca Dresselhuys aan een bekende Nederlander wat hij of zij nog graag had willen bespreken met zijn moeder of vader. Deze keer: Paul Haenen.
In deze aflevering van onze serie Wat ik altijd nog aan mijn ouders had willen vragen: Paul Haenen (79), de (stem)acteur, cabaretier, programmamaker, presentator en journalist, die onsterfelijk is geworden met zijn alter ego’s Margreet Dolman en Dominee Gremdaat. Aan zijn jeugd koestert hij weinig warme herinneringen: ‘Alle aandacht ging thuis naar mijn moe
‘Mijn ouders waren contactgestoord, ik was contactgestoord, mijn jeugd was bepaald onaangenaam. Alle aandacht ging thuis naar mijn moeder, die haar hele leven aan straatvrees heeft geleden. Iedereen probeerde mee te helpen om haar daarvan te genezen, maar dat is nooit gelukt. Nu denk ik: ze koesterde het, ze wilde er niet vanaf, het was haar bezit. Mijn twee oudere broers en ik deden alles in huis; de boodschappen, doktersbezoek, noem maar op. Toen ik twaalf was, ging ik met haar naar de dokter, die een paar honderd meter verder woonde. Maar we gingen met een taxi. Als we door de dokter naar de spreekkamer werden geroepen, dacht iedereen: die moeder gaat met haar zoontje mee, maar het was andersom, het zoontje moest met de moeder mee. Ze leed aan een verzakking van de baarmoeder, dus dan moest er iets gebeuren met een zogenaamde ring. Die moest erin of eruit en daar sta je dan bij als jochie van twaalf.
Artistiek en kwetsbaar
Als het erom gaat, wat ik haar nog zou willen vragen, dan zou dit zeker een vraag zijn: hoe zijn die angsten van jou begonnen? Waardoor? Woor wie? Wanneer? Later ging het gerucht – zoiets had ze laten doorschemeren aan mijn broer Tom – dat ze door haar vader misbruikt was. Haar moeder was overleden toen ze twaalf was. Ze had ook weleens verteld dat ze haar vader op haar dode moeder had zien liggen. Dat had ze allemaal verdrongen. Was dit mogelijk de oorzaak van haar angsten? Die vader was een heel strenge man. Mijn moeder hield trouwens erg van strenge mannen. Zo was ze ook gek op Chroesjtsjov. Je voelde bij ons thuis altijd de onderhuidse spanning. Er werd niet geschreeuwd of geslagen, maar er werden weleens dingen gesist. Zo siste mijn vader weleens ‘slang’ tegen m’n moeder.
