Ik ben 58. Ik woon al 8 jaar alleen. Mijn zoon heeft zijn eigen familie, maar hij bezoekt me vaak. En mijn man verliet me voor een andere jongere 8 jaar geleden. Ik verloor mijn verstand van eenzaamheid. Ik had vriendinnen, maar je weet dat vriendinnen niet zijn wat je wilt op een regenachtige, gezellige dag naast je, op de bank, een TV-serie kijken. Ja, ik besloot om mijn geluk online te vinden. Ik wist dat er veel datingsites zijn. En ik ben een mooie vrouw-ik ga vaak naar salons, zorg voor mezelf, zet de muziek een paar keer per week aan en begin met opladen.
“Waarom zou je het niet eens proberen?”–Ik dacht en vond een website-alles was duidelijk, duidelijk, er waren veel mensen daar, en iedereen zag er normaal uit. Een week later heb ik een date geregeld met mijn eerste man. We spraken af om elkaar te ontmoeten in het park voor mijn huis. Het was altijd rustig, zonnig, en in het algemeen wat je nodig hebt. Ik wachtte op Fyodor op de bank. Hij was tien minuten te laat, maar ik was boos. Ik woon in de buurt, maar hij reed naar me toe van de andere kant van de stad; misschien waren er files daar… Kortom, ik vond hem op het eerste gezicht niet leuk.
