Ik bracht mijn man lunch. Hij deed de deur open… met een handdoek. En hij was niet alleen…

De ochtend begon zoals gewoonlijk. Mijn man Adrian maakte zich haastig klaar voor werk, zoals altijd vergat hij de lunch die ik met speciale zorg had klaargemaakt. Twintig jaar huwelijk hebben me geleerd kleine details op te merken: het gestreken pak, glimmende manchetknopen, en de lunch — nog steeds op de keukentafel.

— Elena, je hebt geen idee wat voor dag het vandaag is! — riep hij terwijl hij zijn stropdas aansnoerde. — De investeerders uit Duitsland komen, als alles goed gaat — wacht ons een promotie!

Hij zei altijd “wacht ons”, ook al ging de promotie alleen over hem. Maar ik was eraan gewend zijn successen als onze gezamenlijke successen te zien. Want achter elke zelfverzekerde man staat een vrouw die het huishouden runt, op tijd aan de verjaardag van haar schoonmoeder denkt en weet waar zijn favoriete sokken zijn.

Ik besloot hem te verrassen — ik zou zijn lunch naar kantoor brengen. De laatste tijd bleef hij steeds vaker tot laat op het werk met dringende problemen als excuus. Hij belde, verontschuldigde zich, herhaalde standaard zinnen over crisissituaties en deadlines. Een keer rook ik zelfs een vreemde vrouwelijke geur aan zijn colbert, maar ik sloeg de verdenking snel van me af.

“Je verbeeldt het je maar, Elena Victorovna,” overtuigde ik mezelf.

Adrians kantoor was in een modern zakencentrum, op de twintigste verdieping. De bewaker bij de ingang kende me al en gaf alleen een teken van begroeting.

— Bij Adrian Petrovich? — vroeg hij vriendelijk.

— Ja, ik wil hem verrassen.

— Hij is vandaag niet op zijn gewone kantoor, maar in de vergaderappartementen op de achttiende verdieping. Weet u waar dat is?

Ik schudde mijn hoofd, en hij legde het me gedetailleerd uit. Het bleek dat het bedrijf een paar appartementen in hetzelfde gebouw huurde voor belangrijke bijeenkomsten en reizende werknemers.

Ik vond de juiste deur en klopte. Geen antwoord — stilte. Ik klopte harder. Achter de deur klonk gedempd lawaai, voetstappen, stemmen, en toen…

De deur ging open. Voor me stond Adrian. Hij droeg alleen een handdoek om zijn heupen. Druppels water liepen over zijn borst, zijn haar was nog nat. Hij keek me aan alsof hij een spook zag.

— Elena? — fluisterde hij. — Jij… hoe… wat doe je hier?

Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇