Mijn zus is in mijn armen gestorven terwijl ze aan het bevallen was!
De vader van de kinderen? Die was verdwenen.
Ik had geen idee hoe hij eruitzag, maar ik wist zeker dat deze drieling hem helemaal niets kon schelen!
De beslissing om hen te adopteren was het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen.
Ze opvoeden?
Buitengewoon moeilijk, maar ik heb alles gegeven voor de kinderen, en zo hield ik de herinnering aan mijn zus levend.
En toen, uit het niets, toen de kinderen vijf werden, gebeurde er iets recht uit een film!
Ze speelden in het park, en ik merkte een vreemde, indrukwekkende man op die om hen heen cirkelde.
Toen hij mijn zoontje optilde, snelde ik erop af om in te grijpen:
“Hey! Wat denk je dat je doet?
Zet mijn zoon neer!” riep ik.
Hij keek me recht aan met die donkere ogen en zei:
“Eigenlijk is dit mijn zoon!
En jij gaat boeten omdat je mijn kinderen van me gestolen hebt!”
Hij stopte zijn hand in zijn zak en ik verstijfde, terwijl ik toekeek hoe hij een versleten en verkreukelde foto tevoorschijn haalde.
Het was een foto van mijn zus, zwanger, naast hem.
Mijn hart bonsde in mijn borst toen ik de foto pakte en aandachtig bekeek.
De gelijkenis was onmiskenbaar.
“Wie ben jij?” vroeg ik, mijn stem trilde.
“Ik ben hun vader,” zei hij.
“En ik had geen idee dat ze bestonden tot nu.”
Eerst geloofde ik hem niet.
Hoe kon hij het niet weten?
Waar was hij al die vijf jaar?
Ik heb gevochten voor deze kinderen, ik heb voor hen gehuild, ik heb me opgeofferd voor hen.
Er was geen enkele kans dat ik ze zou afstaan aan een vreemde die uit het niets opdook.
“Je hebt ons in de steek gelaten,” zei ik tegen hem.
“En nu geef je er opeens om?”
Zijn gezicht vertrok van pijn.
“Ik heb ze niet verlaten.
Je zus is vertrokken zonder iets te zeggen.
Ik heb naar haar gezocht, maar ze was verdwenen.
Pas vorige week ontdekte ik het, toen ik haar overlijdensbericht online tegenkwam.
Zo kwam ik erachter dat zij bestonden.”
Er ontstond een brok in mijn keel.
Zou het waar kunnen zijn?
