De laatste tijd gedraagt mijn man zich vreemd. Hij is afstandelijk en prikkelbaar geworden, praat bijna niet meer met mij. Hij kwam laat thuis met zwakke excuses en, wat me het meest zorgen baarde, begon onze tweejarige dochter te vermijden. Vroeger hield hij ontzettend veel van haar, nu liep hij langs haar zonder haar zelfs maar aan te kijken.
Er was iets dat me in verwarring bracht. Elke keer als ik in het weekend moest werken, stond hij erop om voor onze dochter te zorgen. Hij zei: “Maak je geen zorgen, bel mama niet, laat de familie met rust. Alles komt goed. Ik zorg wel voor haar.” Hij smeekte er bijna om bij haar te blijven, terwijl hij doordeweeks het leek alsof hij haar niet eens wilde zien. Dat was verdacht.
Na die weekenden was mijn dochter niet meer zichzelf. Ze huilde veel, weigerde te eten, wilde niet spelen. En vooral wilde ze niet naar haar vader toe. Ze kroop in elkaar, draaide haar gezicht weg en verborg zich achter mij. Ik voelde dat ze bang was. Maar waarom?
Een maand lang probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het gewoon een fase was, de tweejarige crisis. Totdat ik besloot om actie te ondernemen. Voordat ik naar mijn werk ging, installeerde ik een verborgen camera in haar kamer. Ik was bang, maar ik moest de waarheid weten.
’s Avonds keek ik de opname en mijn hart kromp ineen. In het begin leek alles rustig: mijn dochter speelde op de grond en mijn man keek verveeld op zijn telefoon. Maar toen zag ik iets vreselijks…
