Toen de politie arriveerde, was de lucht zwaar, niet alleen van de hitte, maar ook van de spanning. Tom zweette en zijn handen trilde een beetje. Hij had deze wending van de gebeurtenissen niet verwacht. Hij heeft een leven gered!
Twee agenten stapten uit de patrouillewagen. Een van hen, de oudste, benaderde Tom met een koude uitdrukking op zijn gezicht.:
“Kalmeren. We willen alleen weten wat er gebeurd is. Alles is in orde.
Tom knikte en zei zacht maar stevig::
Ik hoorde de baby huilen en zag dat hij in de auto zat. Alleen, bezweet, bijna bewusteloos. Ik kon niet wachten. Ik moest handelen.
De politie controleerde de videobewaking vanaf de parkeerplaats. Op het scherm was Tom te zien die de auto naderde, door het glas keek, schreeuwend, op zoek naar hulp. Dan neemt hij een steen en breekt het glas. Alles gebeurt snel, met wanhoop.
“Goed, Meneer Tom, dat klopt,” zei de jongere politieman. Ik zie dat je handelde in een staat van opperste noodzaak. Het leven van het kind was in gevaar.
Ondertussen zat de moeder van het kind, Maria, op een bankje en hield haar hoofd vast. Haar gezicht was wit en haar ogen waren verwijd.
“Deze . “.. Het was maar een moment… Ik kwam even luiers halen… “Wat is het?”fluisterde ze.
De hoge officier ging naast haar zitten.
Mevrouw Maria, Ik moet u zeggen dat u heel gelukkig bent dat iemand de situatie heeft opgemerkt. Het had tragisch kunnen eindigen. En Dan ben jij verantwoordelijk. Laat kinderen geen minuut in de auto zitten.
Maria knikte, tranen stroomden over haar wangen. Ze ging naar Tom toe en was een tijdje stil.
“Het spijt me… Sorry dat ik tegen je schreeuwde. Ik was in shock. Dankzij jou leeft mijn zoon nog.
Tom knikte gewoon.
“Het is goed. Het is goed dat hij beter wordt.
De politie nam het rapport op, maar één ding was zeker: geen aanklacht tegen Tom. Bovendien begonnen de officieren na te denken over hoe ze hem konden belonen voor zijn moed.
Epiloog: de stad die wakker werd
Het verhaal verspreidde zich snel door de stad. Eerst alleen in de kliniek, daarna op lokale fora en in de media. Tom zocht geen publiciteit, maar werd plotseling een symbool van burgerlijke verantwoordelijkheid.
Een paar dagen later ontving hij een brief van het kantoor van de burgemeester.:
