Alles leek perfect gepland: twintig jaar probleemloos huwelijk, geritualiseerde vakanties en een routine zo geruststellend als een ouderwets kopje zoete thee. Totdat Inna haar koffer begon te pakken… Waarom die plotselinge behoefte om te vertrekken? En bovenal, wat verborg haar man eigenlijk achter zijn glimlach?
Als routine grijze gebieden verbergt
Camille en Julien leken een modelkoppel. Twintig jaar huwelijk verliep als een trein: elk jaar op vakantie naar hetzelfde resort, wekelijks geplande maaltijden, een detectiveserie om 20.00 uur en stipt om 22.00 uur het licht uit. Niets ging mis, zelfs niet het plakje kaas op de ochtendsandwich.
Camille belichaamde huiselijke perfectie. Ze bereidde zaken voor met bijna artistieke precisie. Haar man vertrok elke dag onberispelijk gekleed naar zijn werk, geparfumeerd met de eau de cologne die ze hem trouw aanbood. En toch, achter deze schijnbare stabiliteit schuilde een stille vermoeidheid.Als verrassing (bijna) in vergiftiging verandert
Met de feestdagen in aantocht begon Camille , tegen alle verwachtingen in, haar koffer in te pakken. Julien was verrast: hij had gedacht dat hij alleen ging, terwijl hij stiekem van plan was om zonder haar van het verblijf te genieten. Hij had zelfs een (zeer dubieus) plan bedacht om haar daarvan te weerhouden: een verdacht klein extraatje bij haar ochtendkoffie…
Maar Camille, verre van naïef, voelt dat er iets mis is. Ze raadt de list en veinst ongemak. Met de hulp van haar buurvrouw Zoé orkestreert ze een nepdood die alle zekerheden van haar man aan het wankelen brengt.
