In een wereld waar alles snel gaat, waar uitwisselingen vaak beperkt blijven tot een paar klikken of emoji’s, lijken bepaalde woorden verloren te gaan. Toch zijn ze niet triviaal. « Hallo », « Dank u wel », « Sorry » … simpele woorden, maar krachtig.
En degenen die ze altijd al hebben gezegd, zonder na te denken, weten hoeveel beleefdheid een discrete rijkdom is .
Door deze zin die viraal is gegaan – » Ik kom uit een tijd waarin we hallo, dankjewel en sorry zeiden. En daar ben ik trots op. » – komt er een hele gemoedstoestand weer naar boven. Die van een tijd waarin menselijke relaties belangrijker waren dan prestaties , en waarin woorden echt gewicht in de schaal legden.
🙏Beleefdheid, een ingesleten gewoonte
Hallo zeggen bij het binnenkomen van een bakkerij. Bedankt zeggen tegen het kind dat de deur openhoudt. Sorry zeggen na een aanrijding.
Vroeger waren deze gebaren vanzelfsprekend, bijna automatisch . Ze hoorden bij de opvoeding, het sociale leven en het respect voor anderen.
Het was geen formaliteit of hypocrisie. Het was een manier van samenleven, in harmonie .
👨👩👧👦Een intergenerationele overdracht
Dit respect voor beleefde taal kwam niet uit de lucht vallen. Het werd doorgegeven door ouders, leraren en ouderen .
Een verkeerd uitgesproken « hallo » leverde vaak meteen een herinnering op: « Hoe zeg je dat? »
Een vergeten « dankjewel » kon leiden tot een lesje etiquette.
