De rijke ouders van de bruidegom nodigden de arme schoonmoeder uit het dorp uit voor een etentje in een restaurant – en dwongen haar schaamteloos de rekening te betalen! Maar niemand had IETS ALS DIT verwacht…😱😱😱… De lucht in het restaurant rook naar dure gerechten en het zachte licht van de kristallen kroonluchters weerkaatste op de spiegelende tafels. Alles om hen heen schreeuwde rijkdom en luxe. Klara Grigorjevna stond bij de ingang en voelde zich als een klein zandkorreltje in deze wereld waar haar bescheiden jurk een vreemd ongeluk leek.
Ze wist niet wat ze kon verwachten, maar probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat alles soepel zou verlopen. Haar dochter, Ljoedmila, verzekerde haar dat de ouders van de bruidegom elkaar gewoon wilden ontmoeten, dineren en de aanstaande bruiloft wilden bespreken. Maar op de een of andere manier had zich vanaf de vroege ochtend een vreemd voorgevoel in Klara’s ziel genesteld.
« Goedenavond, » zei ze onzeker, terwijl ze naar de tafel liep, waar de gasten al verzameld waren.
— Goedenavond, Klara Grigorjevna — antwoordde een van de vrouwen koel, haar blik allesbehalve vriendelijk.
De gerechten die Klara duizelig maakten, stonden al op tafel. Ze had nog niet eens tijd gehad om te gaan zitten toen de ober, beleefd voorovergebogen, haar de menukaart overhandigde.
— Dank u wel — mompelde ze, terwijl ze haar handen verraderlijk voelde trillen.
Het eten, de gesprekken, de spottende blikken — alles smolt samen tot één grote waas. Ze voelde zich buitenaards. Maar alsof dat nog niet genoeg was, werden er aan het einde van de avond woorden geuit die haar hart deden stilstaan.
— Ober, breng de rekening — de stem van de man aan tafel klonk te kalm, alsof het onderdeel was van een eerder uitgedacht plan.
Toen de getallen op het papier haar gezichtsveld binnenkwamen, werd Klara bleek. Het bedrag was zo groot dat ze het zich niet eens kon voorstellen.
— Nou, Klara Grigoryevna — zei de vrouw tegenover haar met een geforceerde, lieve glimlach. — Ik hoop dat je klaar bent om de rekening te betalen? Je bent tenslotte de moeder van de bruid, het is je eer.
Het gelach aan tafel klonk zo luid dat het leek alsof het hele restaurant het hoorde. Clara verstijfde. Wat was dit? Gemeenheid? Vernedering?
Verward keek ze naar de gezichten van de gasten, maar niemand dacht eraan om in te grijpen. Slechts één gedachte pulseerde in haar hoofd: « Wat nu? Hoe kom ik uit deze val? » EN PLOTSELING…
