7 uur geleden schreef ik dit met trillende handen.
Toen mijn man vertrok voor een jongere collega, was onze dochter Emma pas 14.
Ze begreep het niet. Ze huilde nachtenlang. Ze klampte zich aan mij vast en weigerde hem te bezoeken.
Maar ik heb hem nooit zwartgemaakt.
Ik herinnerde haar eraan:
👉 « Hij blijft je vader, liefje. »
👨👩👧 En toen… veranderde alles
Na een paar maanden begon Emma ineens uit te kijken naar de bezoekjes.
Ze bracht hele weekenden bij hem en zijn nieuwe vrouw door.
Ze kwamen terug van zwemmen in de rivier, maakten uitstapjes, ze lachte weer… maar tegen mij werd ze afstandelijk.
Ze werd stil. Schichtig.
Alsof ze bang was… voor míj.
Ik dacht: Het is de puberteit. Hormonen. Ze zoekt haar eigen ruimte.
Tot die ene avond.
