Nog half slapend ging ik terug naar bed en kroop onder de dekens.
Maar terwijl ik daar lag, drong er langzaam iets verontrustends tot me door. Ik realiseerde me iets dat me de adem benam.
Mijn zoon was niet thuis. Hij was eerder die dag met vrienden gaan kamperen.
Mijn hart maakte een sprongetje. Ik ging langzaam rechtop zitten en fluisterde in mezelf: « Dus… wie heeft er net tegen me gesproken? »
Angst en verwarring woedden in mij, maar ik dwong mezelf om op te staan.
Alleen ter illustratie.
Stap voor stap ging ik terug naar zijn kamer.
De deur stond op een kier, precies zoals ik hem had achtergelaten. Toen ik hem opendeed, was de kamer leeg – perfect netjes, perfect stil. Zijn bed was opgemaakt, zijn spullen waren weg.
