Het leven kent geen script – dat maakt het zo onvoorspelbaar. Net als je denkt dat alles rustig is, kan iets compleet onverwachts alles op zijn kop zetten. Soms is het een kleine verrassing; andere keren voelt het alsof je een compleet nieuw hoofdstuk bent ingegaan.
Verhaal 1:
Ik ontdekte dat mijn man een affaire had. Ik vertelde mijn ouders dat ik bij hem weg zou gaan. Mijn moeder zei: « Alle mannen gaan vreemd, verpest het leven van je zoon niet! » Mijn vader was stil. Dus bleef ik.
Dagen later ging ik mijn zoon van school halen, maar mijn kind was verdwenen. Toen kreeg ik een telefoontje van mijn vader. Ik ontdekte dat hij mijn zoon naar een appartement had gebracht dat hij gehuurd had en dat hij mij had gevraagd om met hen mee te gaan.
Toen ik aankwam, keek mijn vader me aan en zei: « Dit is het begin van je nieuwe leven. » Hij vertelde me dat hij volledig achter mijn beslissing stond om mijn man te verlaten en dat hij weigerde zijn dochter in ellende te laten leven met een bedrieger. Met zijn hulp heb ik de scheiding aangevraagd.
Nu ben ik gelukkiger en heb ik meer rust dan ooit. Dank je wel, pap. Je hebt me gered.
Verhaal 2:
Ik heb een tweelingzus. Iedereen zegt dat we zo op elkaar lijken, we gingen er altijd van uit dat we identiek waren. Op mijn 25e nam ik een brief aan
DNA-test voor de lol. Dat deed ze niet. Ze zei dat ze haar gegevens niet online wilde hebben.
Mijn resultaten waren: 0% match met haar. Nul.
Ik dacht dat het een fout was, totdat ik mijn moeder liet testen. Ze bleek een match te zijn.
Mijn « tweelingbroer » werd op dezelfde dag dat ik geboren werd, uit het ziekenhuis geadopteerd. Mijn moeder kreeg te horen dat ze geen tweede kind kon krijgen. Dus hield ze ze allebei.
We zijn opgegroeid als tweelingen en eerlijk gezegd zijn we dat nog steeds. Alleen… genetisch niet.
