De kliniek was vijftien minuten rijden. Hij reed als ijs en de tijd waren concurrerende krachten, zette de verwarming van de truck hoog en riep via de radio om spoedeisende pediatrische hulp.
Toen ze aankwamen, werd hij bij de deur opgewacht door een uitgeputte verpleegster – Laura Benton. De kinderen werden met spoed naar de spoedeisende hulp gebracht. Een arts bevestigde later hardop Michaels gedachten: « Als je geen reanimatie had uitgevoerd, had die baby het niet overleefd. »
Oliver stabiliseerde binnen een uur, zijn ademhaling was zwak maar verbeterde. Emma, opgewarmd en gehydrateerd, ontspande eindelijk in haar dekens.
Ze vertelde de rest langzaam: haar moeder was in een neerwaartse spiraal terechtgekomen nadat ze haar baan was kwijtgeraakt, drugs vulden de gaten die ooit door de liefde waren gevuld en Rick was een storm met wie ze jarenlang had geprobeerd geen oogcontact te maken.
Die nacht, na een heftige ruzie, verdwenen beide volwassenen. Olivers handen werden koud. Zijn ademhaling vervaagde. Dus liep ze weg.
Terwijl de zon nog aan het opkomen was, arriveerde de sociale dienst. Ze vroegen naar familieleden.
“Niemand,” gaf ze toe.
Michael zag haar vingers als een pantser in de deken graven. Hij herkende de houding. Niet de angst voor de kou, maar de angst om weer alleen gelaten te worden.
« Als het mag… », zei hij met gedempte maar zekere stem, « blijf ik bij ze tot dit geregeld is. Ze horen niet alleen te zijn. »
« Het is ongebruikelijk », antwoordde de werknemer, « maar we kunnen beginnen met het papierwerk voor de noodvoogd. »
Emma reikte naar Michael, deze keer niet op zoek naar warmte, maar naar zekerheid. « Laat ons alsjeblieft niet alleen. »
